گفـتم عباس و غم فراری شد            چـار فـصـل دلـم بـهـاری شد
هر کجا که گره به کارم خورد            نـام عـبـاس ذکـر کـاری شـد

آرزوهـای مـا بـزرگ شـدنـد            بسکـه از او جـواب آری شد
بـیـن دنـیـایـی از رفــیـقــانــم            دست عـباس دست یـاری شد
تا که بر نوکـری قـبولـم کرد            روزگارم چه روزگـاری شد
سنگ او را به سیـنه‌ام زدم و            این بـرای من اعـتـبـاری شد
مـن کـه در سـایـۀ عـلـمـدارم
بـه مــددهـای او بـدهــکــارم

بی‌ابالفضل کارها سخت است            نه فقط کارها، شفا سخت است
بــرکـت زنــدگــی نــوکـرهـا            زندگی بی‌غم شما سخت است
ما که عادت به روضه‌ات داریم            بی‌عزای تو حال ما سخت است
بی‌تو و ذکر کـاشف الکـربت            حاجتی می‌شود روا؟ سخت است
بــی‌مــدد از دم ابــوفــاضــل            کار هر روز این گدا سخت است
زائــر اربـعــیـن هـر ســالــم            نروم باز کـربلا سخـت است
جان ما در پـنـاه عـباس است
مـسـتـمـنـد نـگـاه عباس است

بـا تـو تـقـدیـر روشـنـی دارم            تـکـیـه‌گــاه ســتــرونـی دارم
فرش راهت کن این دلم را که            زیـر پـای تـو گـلـشـنـی دارم
مـن کـه دلـدادۀ تــوأم یـعـنـی            مــــادر پـــاک دامــنــی دارم
من به شوق فدایی‌ات شدن است            بـر تن خـویش گـردنـی دارم
سـایـه‌سـار دلـم بـود عـلـمـت            تا عـلـم هـسـت مـأمـنـی دارم
مُـهـر بـر لـب زدم ولی با تو            یک جهان حرف گفتنی دارم
ســاقـی کــربـلا ابــوفــاضـل
حضرت عـشـق یا ابوفـاضل